नेपाल प्रहरीमा सर्वेन्द्र खनाललाई चिनाइरहनै पर्दैन । उनी अहिले प्रहरी प्रधान कार्यालयमा प्रहरी प्रवक्ताका रुपमा कार्यरत छन् । एसएसपी खनाल जहाँ जान्छन्, त्यहाँको माहोलै परिवर्तन गरिदिन्छन् । कामबाटै आफूलाई प्रमाणित गर्छन्, अर्थात् आफ्नो परिचयलाई उनले कामबाटै प्रस्तुत गर्नसक्ने खुबी राख्छन्। संगठनमा इमानदार प्रहरी अधिकृतका रुपमा उनको नाम अग्रपंक्तिमा आउँछ । उनको खुबी भनेकै सानादेखि ठूलासम्म सबैलाई मिलाएर व्यवहार गर्नु हो । लागूऔषध तस्करको जालो तोड्न सफल व्यक्तिका रुपमा उनी परिचित छन् । उनै एसएसपी खनाललाई हामीले यसपटकको ‘खुसी मेरो’ मा समेटेका छौं ।
टोटलका लागि ‘खुसी मेरो’ तयार गर्ने जिम्मा थियो । यसपटक नेपाल प्रहरीका प्रवक्ता सर्वेन्द्र खनालसँग कुरा गर्ने तय भयो । उनलाई भेट्न म प्रहरीको केन्द्रीय कार्यालय नक्साल पुगें । खनालको कार्यकक्षमा एसपी सुरेन्द्र पालसँग पनि भेट भयो । उनी पनि फरासिला । महेन्द्रनगरका पाल र खनालसँग केहीबेर अन्य विषयमा कुराकानी भयो । एक मित्रको निधन भएको खबर सुनेर पाल उतैतिर जाने भन्दै बिदा भए । अनि वार्ता सुरु भयो खनालसँग ।
सुरुमै मैले सोधें तपाईंको खुसी के हो त्यसपछि उनी भन्दै गए, म टाउको हल्लाउँदै । कहिले भावुक बन्छन्, कहिले आफूले गरेका काम सम्झिँदै रोमाञ्चित पनि । दोहोर्याएर अर्को प्रश्न सोध्नै परेन । आफ्ना धेरै खुसीका क्षण बताए । कतिपय त काउँकुती लाग्ने, कति भावुक हुने खालका पनि स्वर्णीम आनन्द मिल्ने । झन्डै १ घण्टाको बसाइमा उनले मन्त्रमुग्ध बनाइरहे ।
खनालले सुरुमा त मेरो प्रश्नको जवाफ एकै लाइनमा दिएर सके । भन्छन्, ‘खुसी भन्या सन्तुष्टि हो ।’
त्यसपछि मन्द मुस्कानसहित बोल्न थाले खनाल । म प्रायः खुसी नै रहन्छु । वास्तवमा मेरो सफलताको मूल मन्त्र नै खुसी हो । म सानो–ठूलो जस्तो होस् जिम्मेवारी पाएको काम खुसी साथ ग्रहण गर्छु । म दुःखी त हुनै चाहन्न । परिवेशले दुःखी बनाउन खोज्यो भने पनि खुसी रहने प्रयासमा हुन्छु ।
मैले खुसीलाई दुई भागबाट हेरेको छु । एउटा पारिवारिक खुसी । अर्को व्यावसायिक, अर्थात् सांगठनिक । जसलाई मैले राष्ट्रिय खुसी भन्न पनि सक्छु । म पारिवारिक र राष्ट्रिय खुसीमा समाहित हुन्छु । व्यावसायिक रुपमा पेसागत काम गर्दा आफ्नो संगठनले प्राप्त गर्ने लक्ष्य प्राप्त हुँदै गर्दा खुसी भइन्छ । संगठनको मर्यादा बढ्दा खुसी हुन्छु ।
उनी बोल्दै गए– म नेपाल प्रहरीको एउटा सदस्य हुँ । नेपाल प्रहरी राम्रो छ भन्दा खुसी लाग्छ । नागरिक तथा समग्र मुलुककै विकास भएको खण्डमा खुसी हुन्छु नै । त्यो सानै किन नहोस् विकास हुनु नै मेरा लागि खुसी हो । यसका लागि मैले पनि फराकिलो सोच बनाएर हेरेको हुन्छु । हरेक क्षेत्रबाट मुलुकबाहिर नेपाल र नेपालीको सफलताका कुरा प्रवाह हुँदा रोमाञ्चित हुन्छु । मनदेखि नै खुसी हुनुपर्यो, मनदेखिको खुसीले स्वर्णीम आनन्द मिल्छ । मुलुकमा थिति बसेको, राम्रो भएको सुन्दा, भोग्दा खुसी लाग्छ । यो खुसी त मेरो मात्र नभएर समग्र नेपालीको हो । वास्तवमा एकले अर्कोलाई सहयोग र सद्भाव गर्ने वातावरण सिर्जना भए खुसी लाग्छ ।
खनाललाई व्यक्तिगत रुपमा असाध्यै मर्का परेको (पीडित) मानिसलाई न्याय दिलाउन सकियो भने खुसी लाग्दो रहेछ । उनी भन्छन्– यसको मतलब पीडितले खुसी प्राप्त गर्नु नै मेरो खुसी हो । किन भने म ‘सर्भिस ओरिएन्टेड’ छु । पीडितको मुहारको मुस्कान मेरो खुसी हो ।
आफूले गरेको काम सेवाग्राहीलाई चित्त बुझाउन सक्नु नै मेरो खुसी हो । एकपटक काठमाडौंको कालीमाटीमा स्थानीयवासीलाई एउटा गुन्डाले साह्रै दुःख दिएको रहेछ । त्यहाँका बासिन्दाले जिन्दगीभर दुःख पाइयो, हामीले कहिल्यै पनि सुखले काम गरी खान पाएनौं भन्दै मसँग आए । उनीहरुले भने, ‘व्यवसाय गरेर खान सकिएन । जहिले त्यो गुन्डा आउँछ, धम्क्याउँछ, पसलमा आएर थर्काउँछ, हप्ता असुल्छ । हामी पीडित भयौं, गुन्डाबाट प्रताडित भयौं । कहीं केही गर्न सकिएन ।’ पछि मैले त्यसको उपचार गरें । यानि गुन्डालाई तह लगाएँ । पुनः तिनै सर्वसाधारण आए । धन्यवाद दिए अनि भने तपाईंले गर्दा धेरै खुसी भयौं । उनीहरुले भने, हाम्रो व्यवसाय अब चल्ने भो धन्यवाद छ तपाईंलाई । हो, ती सर्वसाधारणको खुसीमै मेरो पनि खुसी लुकेको थियो । म पनि उनीहरुको खुसीमा सामेल हुन पाएँ । यसलाई आफूले पेसागत खुसीका रुपमा लिएको छु । अरुलाई परेको समस्या समाधान गर्न प्रयास गर्छु । समस्या समाधान भएसँगै आफूलाई खुसी पाउँछु । म आफूकेन्द्रित खुसीभन्दा पनि समग्र खुसीको अपेक्षा राख्छु । मैले गरेको सफलताबाट मेरो टिमै खुसी भएको खण्डमा म पनि खुसी हुन्छु । कुरा गर्दा, काम गर्दा, परिणाम आउँदा खुसी हुनुपर्यो । काम पनि खुसीकै साथ गर्नुपर्यो । काम सम्पन्न भइसकेपछि हुने खुसी एउटा हो भने, अर्को खुसीसाथ काम गर्नु ।
आफूले पूरा गरेको कामपछि आउने परिणाम सकारात्मक हुनुलाई खुसी मान्न सकिन्छ । यसको मतलब कामपछिको आउटपुटबाट खुसी मान्न सकिन्छ । सकारात्मक आउटपुट आउँदा खुसी लाग्छ ।
म न्युयोर्क जाँदा पनि खुसी भएँ । प्रहरी संगठनबाटै सन् २०१० मा न्युयोर्कमा नेपालको प्रतिनिधि भएर काम गर्न पाउनु मेरा लागि स्वर्णीम खुसी हो । खुला स्पर्धाबाट छानिएर नेपाली ठिटो अमेरिका गएर काम गर्न पाउनु आफैंमा गर्वको विषय थियो । यो खुसीले अझै केही गर्छु भन्ने ऊर्जा दिएको छ ।
उनले भने, ‘अब पारिवारिक खुसीका कुरा गर्ने ?’ स्वीकृतिमा मैले तलमाथि टाउको मात्रै हल्लाएँ । मलाई बोल्नुभन्दा पनि सुन्नु धेरै थियो । उनी पुनः उसैगरी सुरु भए । अनि लामो हाँसोपछि सहयोगीसँग पानी मगाए । आफूलाई र मलाई पनि । १ गिलास पानी रित्तिएसँगै उनले भने, उतिबेला हामी पकनाजोलमा बस्थ्यौं । कहिलेकाहीं सामान किन्न जाँदा अलिअलि बचेको पैसाले बरफ खान्थ्यौं । साथीसँगै मिलेर खान्थ्यौं । बाटाको छेवैमा रहेको पसलमा ३ किसिमको बरफ पाइन्थ्यो । पानी बरफ, दूध र अर्को खुवा बरफ । खुवा बरफ खाँदाको मज्जै बेग्लै हुन्थ्यो । १/२ रुपैयाँ पाउने बित्तिकै त्यही पसलमा गइन्थ्यो । यस्तै दोनोट पनि खुब मिठो मानेर खाइन्थ्यो । यसले छुट्टै आनन्द मिल्थ्यो । यी क्षण अझै सम्झिँदा भित्रभित्रै काउँकुती लाग्छ ।
खुसीका विषयमा बिट मार्दै खनालले भने– समग्रमा मानिसले सन्तुष्ट लिन सक्नु नै उसको खुसी हो । पुराना साथीहरुसँग भेटघाट हुँदा खुसी लाग्छ । पारिवारिक रुपमा भन्नुपर्दा केटाकेटीले परीक्षामा राम्रो अंक ल्याएर पास गर्दा, अर्को पाटो आफ्नो करिअर लाइनमा प्राप्त सफलताबाट पनि खुसी लाग्छ ।
प्रस्तुतिः शम्भु रेग्मी
टोटल राष्ट्रिय मासिकबाट
https://www.khabarera.com/total/archives/2764
प्रकाशित मिति: ३ बैशाख २०७४, आईतवार ११:०४