चिया त जताततै पाइन्छ । अलगअलग रङ र स्वादमा । तर, राजेश खन्नाको खारस्थित अफिसको चिया संसारमै पाउन सकिँदैन । जसले त्यो चिया पिउने अवसर पाए, जीवनभरि त्यसको स्वाद र बास्ना कहिल्यै बिर्सन सकेनन् । त्यस चियाको आफ्नै मिठास थियो । त्यसमा अदुवा त हालिन्थ्यो नै कहिलेकाहीँ ड्राइफ्रुट्स पनि हालिन्थ्यो । सुपरस्टारको अफिसको चिया पनि सुपरस्टार नै थियो ।
राजेशले आफू सुपरस्टार भएको कुरा कहिल्यै पनि बिर्सन चाहेनन् । आज उनी जीवित भए आफ्नै अन्दाज र स्टाइलमा मग्न हुन्थे होलान् । १८ जुलाई २०१२ मा उनको मृत्युको खबर सुन्नेबित्तिकै म दौडिँदै उनके बंगला ‘आशीर्वाद’तर्फ लागेँ । राजेश खन्ना आफ्नो इम्पाला गाडीमा बाहिर निस्किए भने उनलाई देख्न पाइन्छ कि भनेर आफ्ना कलेजका दिनमा पनि म यस बंगलासामु रहेको फुटपाथमा घण्टौँ उभिन्थेँ । त्यतिखेर म मात्रै होइन उनका धेरै प्रशंसक त्यसरी नै घण्टौँ कुरेर बस्थे ।
एकताका राजेशको ‘क्रेज’ यति धेरै थियो कि प्रशंसक उनका गाडीबाट उड्ने धुलोलाई पनि सोहोरेर राख्थे । स्टुडियोमा उनको गाडीलाई केटीहरू चुम्बन गर्थे । केही केटी रगतले चिठी लेखेर पठाउँथे । उनीप्रतिको यो पागलपनले राजेशकोे प्रसिद्धि देखाउँछ ।
पत्रकारिता सुरु गर्दाताका मेरो एउटै सपना थियो, जसरी भए पनि जीवनमा एकपटक यस सुपरस्टारसँग भेट होस् । मेरा भाग्य नै भनुँ, मैले त्यो अवसर पाएँ । कहिल्यै बिर्सन नसक्ने अनुभव मैले बटुलेँ । एकताका राजेश वर्षमा एक÷दुई पटक आफ्नो बंगलामा पत्रकारहरूलाई पार्टी दिन्थे । एक पटक मैले पनि उनको पार्टीमा जाने मौका पाएँ ।
त्यतिखेर भनिन्थ्यो– ‘अतिथिको स्वागत होस् त राजेश खन्नाले गरेजस्तो’, ‘स्कच पिउनु छ त राजेश खन्नाको जस्तो पिउनु’ । कुरा गर्नमा माहिर थिए उनी । तर, उनको एउटै समस्या थियो । आफ्नो जमाना सकिएको कुरा उनले कहिल्यै स्वीकार गर्न सकेनन् । हुन पनि हो, बिर्सिऊन् पनि कसरी ! ‘बन्धन’, ‘खामोशी’, ‘इत्तेफाक’, ‘दो रास्ते’, ‘हाथी मेरे साथी’ लगायत एकपछि अर्को सिल्भर जुबिली गर्ने १७÷१८ फिल्म थिए उनका नाममा । यति धेरै सफलता हात पारेको मानिसले दुःखको समय स्वीकार पनि कसरी गरोस् त ?
राजेश खन्नाबारे जति कुरा गरे पनि कमै हुन्छ । फिल्म ‘आराधना’ सुपरहिट हुँदासम्म उनी दक्षिण मुम्बईको गोरेगाँवस्थित ठाकुराद्वारनिर पार्वती निवासमा बस्थे । बिहेपछि एक दिन डिम्पललाई लिएर उनी पुरानो घर आएका पनि थिए । तर, उनलाई हेर्न आएको भीडले गर्दा अबेरसम्म त्यहीँ रोकिनुप¥यो ।
राजेश खन्नाका अनेक रूप थिए । मान्छे राजेश खन्ना, सुपरस्टार राजेश खन्ना, श्रीमान् राजेश खन्ना, बुबा राजेश खन्ना, छोरा राजेश खन्ना, मुडी राजेश खन्ना, राजनीतिज्ञ राजेश खन्ना, फिल्म वितरक राजेश खन्ना आदि । निर्माता राजेश खन्नाले फिल्म ‘अलग–अलग’ र ‘जय शिव शंकर’ मा काम गरे । दुवै फिल्मको मुहूर्तमा उनले फिल्म पत्रकारलाई आमन्त्रण गरेका थिए । पहिलो फिल्ममा उनले अभिनेत्री टीना मुनिमलाई अभिनय देखाउने मौका दिए । शक्ति सामन्ताले निर्देशन गरेको यस फिल्मको एक्सेल स्टुडियोमा छोरी ट्वींकलको हातबाट मुहूर्त गरियो ।
सन् १९८८ मा फिल्म ‘जय शिव शंकर’ मा उनले डिम्पललाई आफ्नो अभिनेत्रीका रूपमा लिँदा डिम्पल राजेशबाट टाढिइसकेकी थिइन् । गोरेगावँको फिल्मसिटीमा डिम्पल राजेशभन्दा अगाडि नै पुगिन् । त्यतिखेर राजेशलाई जुनसुकै कार्यक्रममा पनि ढिलो पुग्ने बानी थियो । तर, आफ्नो फिल्मको मुहूर्तमा उनी समयमै पुगे । त्यसदिन उनी कुरा गर्ने राम्रो मुडमा थिए । सबै मान्छे गएपछि हामी केही पत्रकार चाहिँ त्यहाँ थियौँ । पंजाबी भाषामा गाली गर्नु उनका लागि खासै ठूलो कुरा थिएन । उनी मराठी भाषा पनि राम्ररी बोल्थे । फिल्म ‘जय शिव शंकर’ बन्यो तर रिलिज हुन सकेन । राजेश र डिम्पललाई सँगै पर्दामा हेर्न चाहने उनका प्रशंसकको चाहना अधुरै रह्यो ।
सन् १९७२ मा राजेश र डिम्पलले बिहे गरे । यो त्यतिखेरको एकदमै सनसनीपूर्ण समाचार थियो । किनकि, सबैलाई थाहा थियो राजेशको अफेयर अन्जू महेन्दूसँग थियो । तर, ‘बबी गर्ल’ डिम्पलसँग बिहे गरेर राजेशले सबैलाई झट्का दिए । जानाजान गर्लफ्रेन्डको घरमुनिबाट जन्ती लग्दा उनलाई अनौठो आनन्दको अनुभूति भएको थियो । उनको व्यवहार कहिलेकाहीँ बुझिनसक्नु हुन्थ्यो । यो पनि उनको व्यक्तित्वको एक अंग थियो ।
दुई छोरी जन्मिएपछि राजेश र डिम्पलबीच ‘इगो प्रोब्लम’ सुरु भयो । त्यतिबेला राजेशका फिल्म चल्न बन्द भइसकेका थिए । फिल्म ‘दाग’का बेला यश चोपडा र ‘रोटी’ का समय मनमोहन देसाईसँग भएको झगडाले उनलाई धेरै नोक्सानी भयो । यी दुवै फिल्म पछि अमिताभले गरे ।
सन् १९८५ मा फिल्म ‘सागर’ बाट डिम्पल अभिनयको दुनियाँमा फेरि फर्किइन् । राजेश र डिम्पलको सम्बन्धबारे गसिप पत्रिकाले धेरै कुरा लेखे । ती कुरा कत्तिको सत्य थिए अहिलेसम्म कसैले थाहा पाउन सकेन ।
एक जमानामा मुमताज र शर्मिला टैगोर राजेश खन्नाका मन पर्ने अभिनेत्री थिए । करिअरको दोस्रो चरणमा स्मिता पाटिलसँग फिल्म ‘अमृत’, ‘आखिर क्यों’ र ‘आवाम’ जस्ता फिल्ममा उनले काम गरे ।
सेटमा ढिलो आउनु, निर्देशकलाई सूचना नदिनु, डेट्स क्यान्सिल गर्नुलगायत बानीले राजेशलाई बिगारेको थियो । किशोर कुमार र राहुल देव बर्मन उनका मिल्ने साथी थिए । फिल्मको गीत रेकर्डिङ हुँदा उनी उपस्थित रहन्थे । गीत पर्दामा कस्तो देखिनुपर्छ वा कस्तो अभिनय गर्नुपर्छ भन्ने कुरा उनी अगाडि नै सोच्थे ।
राजेश खन्नाका लागि ठूलो डब्बामा खाना आउँथ्यो । साथीहरूसँग खाना खाँदा कुनै परिचित मान्छे देखियो भने उसलाई पनि खानाका लागि सोध्ने गर्थे । यो उनको राम्रो बानी थियो ।
एक समय थियो जब निर्देशक मित्र शक्ति सामन्तासँग उनले शक्तिराज फिल्म्स डिस्ट्रिब्युसन कम्पनी सुरु गरे । उनको जीवनमा एक समय यस्तो पनि आयो, आइफा अवार्ड कार्यक्रममा उनले अमिताभको हातबाट सत्कार स्वीकार गर्नुप¥यो । जबकि, फिल्म ‘नमक हराम’ मा अमिताभलाई दुःख दिने मनसायले उनी सेटमा जानाजान ढिलो आउँथे वा रिटेकमाथि रिटेक लिन्थे र अमिताभलाई ‘डिस्टर्ब’ गर्ने कोसिस गर्थे ।
राजेशको ख्यातिकै कारण सन् १९७३ मा बीबीसीले एउटा सर्ट फिल्म बनायो । उनी सुपरस्टार थिए र उनका नखरा पनि धेरै थिए । उनको बाँच्ने शैली अनौठो थियो । आफू सुपरस्टार भएको धङधङीबाट उनी कहिल्यै निस्कन सकेनन् । उनको मृत्युको केही दिनअघि ज्वाइँ अक्षर कुमारले उनलाई आशीर्वादको मुख्यद्वारमा ल्याए र उनलाई यकिन दिलाए कि उनी आज पनि सुपरस्टार नै हुन् । गेटबाहिर उनलाई हेर्नका लागि लाखौँ प्रशंसक कुरेर बसिरहेका थिए ।
प्रकाशित मिति: ८ श्रावण २०७३, शनिबार ०८:५९